De wekker gaat om 7.00 uur. Ik word wakker en het eerste woord wat er in mij opkomt is NEE. Ik wil niet wakker worden, ik wil niet opstaan, ik kan het gewoon nog niet. Dus ik druk op de snoozknop. Voor mijn gevoel 2 minuten later gaat de wekker al weer. En weer denk ik alleen maar NEE. Ik voel de pijn in mijn hoofd om telkens weer in slaap te vallen en weer wakker te moeten worden.

Ik weet dat ik uiterlijk om 7.45 uur in de auto moet zitten naar mijn eerste afspraak. Dus op een gegeven moment moet ik er wel uit. Ik strompel uit mijn bed en strompel naar de badkamer. Ik kijk bewust niet in de spiegel en gooi een plens water in mijn gezicht in de hoop dat het mij wat wakker maakt😌 . Daarna zet ik het koffiemachine aan en leg alvast een banaan klaar.

Tijdens het aankleden klok in een koffie achterover en voel ik de stress omdat ik mij weer moet haasten. Ik gris de banaan mee, doe de laptop in mijn tas en knal de deur achter mij dicht. Onderweg erger ik mij aan andere mensen op de weg. Ze rijden in de weg, kijken niet uit of kunnen in mijn ogen niet rijden. Uiteraard is het druk, waardoor ik mij wederom moet haasten om op tijd te komen.

In al mijn gehaast ga ik zitten en besef ik dat ik niet al te best ben voorbereid voor deze afspraak. Damn 😖! Wat maak ik er toch een zooitje van. Ik ben moe, ik voel me opgejaagd, ik mis overzicht, ik zorg slecht voor mezelf en heb steeds minder plezier in mijn werk.

Terugkijkend was ik eigenlijk afwezig in mijn eigen leven. Het is maar een klein stukje uit een ‘normale’ ochtend, maar op een gegeven moment wist ik niet meer hoe het ook anders zou kunnen.

Best wel erg eigenlijk toch 😦 ? Gelukkig leef ik nu totaal anders en help ik mensen ook deze ommezwaai te maken. Want geloof me, het is niet nodig om te haasten. Het kan ook anders.

Ik kan toch veel beter op de sup naar mijn werk?